შესავალი
გარკვეული ილუზიები, რუსეთთან დათმობების გზით მიგვეღო რაიმე სარგებელი, 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს აგვისტოს ბარბაროსულმა ომმა საბოლოოდ დაგვიმსხვრია და კიდევ ერთხელ დავინახეთ იმპერიის ჭეშმარიტი სახე.
სახელმწიფოს სასიცოცხლო პრიორიტეტებიდან
გამომდინარე, მე რუსეთის იმპერიის ორბიტიდან გამოსვლა და ოკუპირებული ტერიტორიების დაბრუნება მიმაჩნია დღეს საქართველოს სახელმწიფოს უზენაეს მიზნად. ყველა სხვა პრობლემა ქვემდებარეა და ერთი დიადი ამოცანის შესრულებას უნდა ემსახურებოდეს – რუსეთის წიაღიდან თავის დაღწევას.
შესაბამისად, მე, როგორც დამოუკიდებელი საქართველოს მოქალაქე, მმართველი ძალის შეფასებისას ვსარგებლობ – მთავარი წყალგამყოფის ცნებით და პირველ რიგში, სწორედ „ბოროტების იმპერიისადმი“ დამოკიდებულებით ვადგენ ამა თუ იმ პარტიისა თუ პოლიტიკოსის ავკარგიანობას.
მნიშვნელოვან პრობლემას წარმოადგენს საბჭოური ცნობიერების დაძლევაც. სწორედ ტოტალიტარული მენტალობა და ჩვენში გამჯდარი საბჭოური ფასეულობები არ გვაძლევს სწრაფი წინსვლის საშუალებას.
ქართველების რევოლუციურ ოცწლიან აღტკინებას საბჭოური ახსნა თუ მოეძებნება. მითოლოგიური, ინფანტილური გონება ვერ ერგება ახალი, დასავლური ცხოვრების წესს, ყოფას ბევრი შრომა-გარჯით და კონკურენციით, მას ჯადოსნური გარდაქმნები სწადია – ერთი ხელის მოსმით შეცვლი „სავლეს პავლეთი“ და მაძღარი, უდარდელი ცხოვრებაც თავისთავად მოვა... აგერ, უკვე მერამდენე მთავრობას ვიცვლით, რა უბედურება არ გადავიტანეთ, თითქოს საკმარისიც უნდა იყოს მწარე გაკვეთილად... არა, იგივე ოცნებები. საქმე კი გაცილებით რთულადაა – სწორედ ჩვენი საბჭოური ცნობიერება წარმოადგენს რუსეთზე კიდევ უფრო დიდ პრობლემას და მის დაძლევას, სამწუხაროდ, არაერთი წელი დასჭირდება.
ჩუქება
